Wlec się za czasem. I docenić.

Trudno tak ciągle wpychać uporządkowany czas w swoją chaotyczną codzienność.
Trudno planować - układać tabele czynności do zaliczenia, gdy wszystko w tobie wzywa do czegoś innego.
Trudno żyć w fizycznym świecie, gdy dusza nie mieści się w ciele.
Trudno przywitać jesień u bram nadchodzącej już zimy - trudno być tu i teraz.
Trudno tak kochać kogoś na siłę i wytrzymać w miłości do kogoś, kto nie może/nie chce jej przyjąć.
Trudno tak iść pod górę, kiedy nie ma się tchu.
Trudno uśmiechać się do ściany i smucić w poduszkę.
Trudno zrozumieć siebie. I świat. I ludzi. I Boga.
Tego ostatniego to już w ogóle się nie da. O to w tym chodzi.

Jednych kochać a jednocześnie nie rozumieć.
Innych kochać i nie dostawać niczego wzajem.
Jeszcze innych kochać, choć otwierają w tobie wszystkie okna z niepogodą.


Trudno myśleć o jednym, kiedy myśli wyrywa tysiąc spraw. Tysiąc ludzi. Tysiąc historii.
Trudno myśleć jasno, gdy niebo jest szare.
Trudno myśleć szybciej niż płynie czas.
Trudno tak ciągle dogadniać.
A jeśli chcę być z tyłu?
Jeśli chcę sama pozostać za wami i się delektować?
Nie nadążać, ale smakować?

Świadomość wrośnięcia

Czasem światło przebija się przez zasłonę. Dotąd nieznane - intryguje.
Wpatrujesz się przez dłuższy czas.
Najpierw bezwiednie, mimochodem.
Później zaczynasz zastanawiać się, skąd się wzięło.
Nadal leżysz. Patrzysz.
Światło zmienia kolor, bije coraz mocniej w płótno zasłony.
Nigdy nie było go w tym miejscu.
Znasz tu wszystko przecież tak idealnie.
Całość nie rusza się. Od lat jest taka sama.
To samo biurko, podłoga i lampka. Pozycja lampki niezmienna od lat.
Półki i stosy książek na nich. Nuda.
Stagnacja.
Narzekasz na nie.
Nagle nowe światło.
Z zewnątrz.
Nieznane.
A ty?
Nawet nie podejdziesz sprawdzić, skąd pochodzi.


***
To dziwne, że tak szybko następuje zima. Dlaczego, gdy druga noga jeszcze nie oderwała się dobrze od lata, ta pierwsza robiąca krok stoi już w śniegu? To dziwne, że im starszym się jest, tym szybciej leci czas. Kompresuje się.
Może to coś znaczy? Może to już czas, by przestać w ogóle zwracać uwagę na kalendarz?
Pory roku niech zostaną.

***
Jakaś dziwna tęsknota spowija jesień. Coś jest w tej jesieni. Ta tęsknota.
Za kimś? Za czymś?
Nie wiem. Po prostu jest.
Tęsknota ma cholerną zdolność rozwijania nas i zamykania jednocześnie. Najtrudniejsza do rozgryzienia jest ta niezidentyfikowana. Ciągle chodzi za człowiekiem i przeszywa.
Dobrze, że nie oznacza wykończenia, jedynie ciągłą mobilizację.

***
11 listopada. Długi weekend. Dobry czas. Czas podniosły, czas odpoczynku.
Lubię ludzi z korzeniami.
Kocham ludzi ze świadomością ich wrośnięcia.

Powidła z pościeli

 

Czasem dobrze dłużej pospać. Dobrze mieć czas dla siebie. Dobrze popatrzeć w sufit, pogapić się w okno. Dobrze przytulić głowę do poduszki i nie myśleć o niczym.

Hmm, jednak czas w tym łóżku jakoś dziwnie lubi się przeciągać.
Zbyt często zbyt niezdrowo.
My to lubimy...
Zakopać się.
Bo jesień?
Zakopać się w słodkości i wygodzie. Zrobić słodkie powidła ze swojej pościeli i ładować je w siebie bez umiaru.
Potem może być niedobrze.
Można nabawić się niestrawności.
Czasem trzeba wystawić twarz na zewnątrz. Na zimno.
Kiedyś i tak życie odejmie nam od ust łyżkę z powidłami.
Może warto na bieżąco się hartować.
Lepszy mały głód od czasu do czasu, niż nagły, niespodziewany, bezlitosny ostateczny głód, który prowadzi do szybkiej śmierci.
Nie udław się.